Mooi mazzel
Vorige week vond ik op de wijkwebsite van Nijmegen Oost een artikel waarin gevraagd werd naar mensen die een concert wilden bezoeken in concertgebouw de Vereniging en daarna eem stukje wilden schrijven over de voorstelling voor de wijkkeant. In ruil daarvoor kreeg je 2 vrijkaarten voor dat concert. Zonder er verder over na te denken meldde ik me aan, ik ben immers een theater liefhebber. Per ommegaande kreeg ik een mail terug met de vraag of ik in plaats van naar een concert misschien naar de dansvoorstelling van 'Conny Janssen danst' wilde gaan en daar over zou willen schrijven. Je snapt mijn enthousiasme, dans, ja natuurlijk, graag. Ik had alleen 1 ding vergeten te vermelden in mijn aanmelding, ik moet natuurlijk een rolstoelplaats hebben. Gelukkig was dit geen punt en kon ik met een vriendin voor de tweede keer die week genieten van een bijzondere dansvoorstelling. Zondag even puzzelen op een tekst want dat is natuurlijk geen dagelijkse klus. Maar het is gelukt en de medewerker van de schouwburg was meer dan tevreden. Volgende keer hoop ik weer op zo'n kans.
Dit is het artikel:
Afgelopen zaterdagavond bezocht ik in de Stadsschouwburg in Nijmegen de jubileum voorstelling van ‘Conny Janssen danst’. Met 13 dansers, live muziek van twee muzikanten en een minimalistisch decor viert Conny Janssen met deze bijzondere voorstelling het 25-jarig bestaan van haar dansgezelschap.
Voor aanvang van de voorstelling, bij binnenkomst in de zaal, kijk je op het eenvoudige decor. Hoge betonnen wanden, een klein wasbakje, een hoge (deur)opening en rechts vooraan op het podium een simpel ijzeren bed. Een meisje zit op het bed met haar rug naar het publiek en haar gezicht gericht op de betonnen wand. Er ligt een deel van een ontwortelde boomstam en een klein dekentje op het bed. We zien de twee muzikanten die hoog bovenin een nis in het decor zitten. Het geheel vormt een eenzaam en kwetsbaar beeld.
Tijdens de voorstelling gaan de dansers op zoek naar het aangaan van verbinding. Ze doen dit individueel zoekend, in duetten en soms in prachtige groepsdansen. Er wordt gezocht naar elkaar in opvallende bewegingen. Soms klein en snel dribbelend dan weer vloeiend in contact met de ander. Je ziet het individu tastend langs de betonnen muur, zich een weg zoekend. Maar ook de blijdschap van de gevonden ander tijdens de duetten of de synchronische bewegingen van de groep die de eenling toelaat. Op een bepaald moment staan de 13 dansers over de hele breedte van het podium, richting publiek, om ons uit te dagen contact te maken.
Het is altijd bijzonder als er live muziek aanwezig is tijdens een dansvoorstelling. In dit geval zijn soundscape artist Michel Banabila en cellist Maarten Vos verantwoordelijk voor de muzikale ondersteuning van de dansavond. Zij weten met hun composities, die afwisselend ritmisch dan weer filmisch of elektronisch zijn, de dans te ondersteunen en de sfeer goed te benadrukken.
De voorstelling is niet één verhaal maar een aantal losse stukken met eenzelfde thema: de zoektocht naar het veilige gevoel van thuis, Home. In deze voorstelling vormt de samenhang van decor, aankleding van de dansers en de muziek een mooi en volledig plaatje. Al met al een bijzonder geslaagde avond uit in het theater waarbij mijn danshart weer open is gegaan.